Toen ik voor het eerst tijdens een les aan een groep 5-6 het onderzoekend vermogen wilde aanspreken was ik daar nog huiverig voor. Wat zou er gebeuren als ik ze in groepjes weg zou sturen met een opdracht? Zou het een puinhoop worden? Zouden er kinderen zich aan de opdracht onttrekken? Toch gedaan: mijn opdracht “componeer in groepjes  een muziekstuk wat nog niet bestaat” Ze mochten mij om instrumenten komen vragen die ze nodig hadden, maar ik zei dat ze vooral ook dingen in hun ruimte moesten zoeken waar muziek in zou kunnen zitten.

Binnen een paar seconden zag ik een enorme geestdrift ontstaan die ik nog niet eerder in de les had gezien. En deze keer bij IEDEREEN. Druk gingen ze aan de slag en kwamen regelmatig naar me toe om een specifiek instrument wat ze wilde inzetten. Of ze daarna hun stukjes aan elkaar zouden presenteren hoefde ik niet meer voor te stellen; ze konden niet wachten om het te doen. Bij iedere presentatie stelde ik vragen die de compositie wellicht nog verder kon brengen en ik merkte hoe ze genoten van dat ‘spel’. Ik genoot van de prachtige creaties die ze vol trots lieten horen. Helaas was het tijd en kwam niet iedereen aan de beurt tot ieders teleurstelling. We zagen met z’n allen nog heel veel meer mogelijkheden. Met heel veel plezier was er enorm veel geleerd.